‘Het loslaten van de patiënt hoort bij het succes van de behandeling’

Huisarts Rob Beumer is inmiddels 22 jaar huisarts in een Vinex-wijk in Best, vlakbij Eindhoven (Noord-Brabant). In zijn praktijk ziet hij diverse mensen, maar voornamelijk jonge gezinnen. ‘Ieder patiënt is uniek, ik kan er vele verhalen over vertellen. Maar één patiënt is mij in het bijzonder bijgebleven. Zij heeft mij geleerd geduldig te zijn.’

‘De case is een leermoment, een kantelpunt in mijn manier van behandelen geweest.  Ik zie nog steeds mensen in mijn praktijk die in een soortgelijk proces zitten, waarbij ik nu besef dat ik net zoveel geduld moet hebben als toen.’

‘Ik heb mijn patiënten altijd vanuit een professionele houding benaderd: dichtbij, maar wel met enige afstand. Daar word je met de jaren steeds beter in, kan ik wel zeggen. Toch is er één patiënt waar dat iets anders lag. Deze jonge vrouw, en ik kan vanuit geheimhoudingsplicht niet te veel over haar uitwijden, kwam jarenlang bij mij op bezoekuur. Zij vertelde over haar klachten. En ik besefte vrij snel dat ik haar niet verder kon helpen. Ik zei dat ze naar een andere hulpverlener moest, naar een psycholoog. Maar ze bleef maar afspraken maken bij mij. En dan nam ik de tijd om haar verhaal aan te horen. Dit hield zeker een aantal jaren aan. Telkens kwam ze met klachten op spreekuur, telkens verwees ik haar door. Maar ik vond ook dat ik met haar in contact moest blijven. Als arts zie ik mezelf als coach, ik vond niet dat ik haar moest laten vallen. Er zijn ook doorverwijzingen geweest naar medisch specialisten, om lichamelijke oorzaken voor haar klachten uit te sluiten. Maar als ik haar vroeg waarom ze nog geen andere hulpverlener had gevonden, was haar excuus: “ik ben te druk met mijn carrière”. Ze bleef dus bij mij komen. Zelfs  toen ze al lang en breed verhuisd was naar een andere plaats.’

Patiënt bepaalt zelf

‘Op een dag ontving ik een kaartje van haar. Hierop stonden slechts een paar zinnen: “Dank voor de hulp al die jaren. Ik heb nu een hele lieve dokter gevonden”. Het kaartje deed me erg veel. Ik was ontroerd. Niet omdat ik haar nooit meer zou zien, maar omdat ik wíst dat ze nu in goede handen was. Ergens voelde het alsof ik afscheid nam van een gezinslid, een kind dat op kamers gaat. Maar belangrijk blijft dat je vanuit professionaliteit naar de patiëntrelatie blijft kijken. Je moet accepteren dat het loslaten hoort bij het succes van de behandeling. Wat ik vooral van deze patiënt heb geleerd, is dat de patiënt pas écht wordt geholpen wanneer hij of zij hieraan toe is. Dit kun je als arts niet afdwingen. Sterker nog: dat ligt ook niet in mijn karakter, dat “pushen”. Het heeft mij de ogen doen openen, dat menselijk contact en jarenlange zorg als hulpverlener belangrijk zijn. Maar dat de patiënt zélf bepaalt wanneer de volgende stap gezet moet worden. Dat kan dus lang duren.’

Oordelen helpt niet

‘Als je jong bent, dan heb je je oordeel sneller klaar. Je bent geneigd meer zwart-wit naar problemen te kijken. Maar een probleem zit toch vaak wel wat ingewikkelder in elkaar. Bovendien zijn manieren om het op te lossen divers. Oordelen helpt niet. Door levenservaring, door je te informeren kom je meer te weten. In mijn praktijk ben ik de laatst jaren hierom meer gaan samenwerken: met apothekers, met andere zorgverleners. Ik gebruik ook huisartseninformatiesystemen zoals Medicom, waarmee je snel de informatie over een patiënt kunt verkrijgen en je je goed kunt voorbereiden op die patiënt. Hierdoor houd je als huisarts meer tijd over voor de patiënt zelf. En dat past goed bij mijn manier van “dokteren”. Dat blijkt wel uit deze case.’

‘De case is een leermoment, een kantelpunt in mijn manier van behandelen geweest.  Ik zie nog steeds mensen in mijn praktijk die in een soortgelijk proces zitten, waarbij ik nu besef dat ik net zoveel geduld moet hebben als toen.’

In deze serie ‘De Mensen van de Huisartsenzorg’ vertellen we het persoonlijke verhaal van iemand die in huisartsenzorg werkt. Welke patiënt is bijgebleven? Waarom heb je voor dit beroep gekozen en wat maakt het voor jou bijzonder?